Jessica Schilder maakt haar Olympische droom waar
De Olympische Spelen hebben iets magisch voor kogelstootster Jessica Schilder. Dat ze op 22-jarige leeftijd al zou deelnemen had de Volendamse atlete nooit durven dromen – tot ze zich begin maart tijdens het EK Indoor met een indrukwekkende stoot kwalificeerde voor Tokyo.
Als minipupil sloot Schilder zich aan bij Atletiekvereniging Edam, waar de basis werd gelegd voor een veelbelovende atletiekcarrière. Haar eerste grote succes boekte Schilder toen ze op 13-jarige leeftijd Nederlands Kampioen kogelstoten werd. De foto van die prijsuitreiking heeft nog steeds bijzondere waarde voor Schilder. “Daar sta ik, middenin het Olympisch Stadion, met op de achtergrond de toren waar het Olympische vuur ooit brandde. Vanaf dat moment wist ik het zeker: ooit zou ik op de Olympische Spelen staan.”
Die gouden NK-medaille smaakte naar meer. Schilder specialiseerde zich in het kogelstoten en kwam via regiotraining in contact met haar huidige trainer Hans Arnhard. Met name de laatste twee jaar maakte Schilder een grote ontwikkeling door, nadat ze van de aanglijdtechniek is overgestapt op de draaitechniek. “Gemiddeld kost het wel twee tot drie jaar om die techniek volledig onder controle te krijgen. Dat dit nu al zoveel voordeel zou opleveren dat ik naar Tokyo zou kunnen, had ik niet verwacht,” geeft Schilder toe.
Tussen de grote vrouwen
In eerste instantie waren het dan ook de Olympische Spelen van Parijs in 2024 waar Schilder haar zinnen op had gezet. “Dat de spelen van Tokyo nu een jaar verplaatst zijn en ik een jaartje ouder ben, is in mijn voordeel,” stelt Schilder, die zich tijdens de kogelstootfinale van het EK Indoor in het Poolse Torun onverwachts kwalificeerde met een stoot van 18.69 meter. “Ik had eigenlijk pas verwacht dat het outdoor zou lukken. Dat is meer mijn ding; de sfeer, het zonnetje… Tenminste, dat dacht ik altijd.”
Het EK Indoor begin maart was voor Schilder bovendien haar eerste internationale toernooi ‘tussen de grote vrouwen’. Ineens deelde ze de kogelstootring met de idolen die ze voorheen vanachter haar televisie bewonderde. “Het voelde een beetje alsof ik aan de ‘grote tafel’ mocht plaatsnemen. De eerste vijf minuten heb ik daar heel bewust van genoten, daarna heb ik de switch omgezet om me op mijn wedstrijd te focussen,” vertelt Schilder, die moet wennen aan het idee dat ze zich inmiddels met de internationale top kan meten. “Ik voel me nog steeds een klein kind tussen al die grote namen. Maar het is fijn dat ik al een keer tussen deze vrouwen heb gestaan, dan schrik ik niet meer zo als ik het daar in Tokyo tegenop moet nemen.”
Kinderdroom
Op jonge leeftijd werd Schilder al betoverd door de Olympische Spelen. “Iedere keer dat ik de Olympische Spelen op televisie zie, rollen de tranen over mijn wangen. Het maakt niet uit welke sport het is, de emotie bij het sporten is zó puur.” Op de pols van Schilder prijken sinds 2015 dan ook de Olympische Ringen. “Dat was een deal die ik met mijn ouders sloot tijdens de Jeugd Olympische Spelen in Tbilisi (Georgië): als ik op het podium zou komen, mocht ik de Olympische Ringen tatoeëren,” vertelt Schilder, die haar ouders met een zilveren medaille over de streep trok. “Sindsdien herinnert deze tatoeage mij dagelijks aan mijn grote droom.”
In Tokyo mikt Schilder op een finaleplaats, wat betekent dat ze bij de beste 12 van de wereld moet eindigen. En hoewel Tokyo nog moet komen, droomt Schilder ondertussen al verder. “Als alles goed verloopt kan ik twee, drie, misschien wel vier keer naar de Olympische Spelen. Ooit wil ik een Olympische medaille halen.”
Tekst: Lysanne Wilkens
Fotografie: André Weening - Orange Pictures
